Flash Fiction
Είπαν ότι αν δεχόσουν πυροβολισμό στο κεφάλι, δεν θα ένιωθες τίποτα. Ω, πόσο λάθος έκαναν.
Πονούσε σαν κόλαση.
Ξάπλωσα ξαπλωμένος στο έδαφος του δωματίου μου στο ξενοδοχείο μου με το φαρδύ τζιν παντελόνι μου, κρατώντας το κεφάλι μου από τον πόνο.
Το πάτωμα ήταν κρύο, αλλά παρόλο που ήμουν χωρίς πουκάμισο, δεν μπορούσα να το νιώσω καθώς ένιωθα μουδιασμένος. Μπορούσα κυριολεκτικά να ακούσω καθώς το αίμα στις φλέβες μου έτρεχε στο κεφάλι μου, και η καρδιά μου πάλλεται γρήγορα σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να σταματήσει την αγωνία, αλλά με κάθε χτύπημα της καρδιάς μου έδινε διακοπτόμενους πόνους στο κεφάλι μου.
Δεν μπορούσα καν να θυμηθώ πώς έφτασα εδώ. Πώς έγιναν όλα; Ήταν γρήγορο και ακριβές, το κεφάλι μου κουνούσε τον εγκέφαλο. Είναι θαύμα που επέζησα.
Οι φίλοι μου με προειδοποίησαν, αλλά δεν άκουγα. Τώρα ήμουν απλωμένος στο έδαφος, κυλιόμενος από λύπη καθώς η όρασή μου θόλωσε. Ήμουν στα πρόθυρα να χάσω τις αισθήσεις μου, και παρόλο που πάλευα, δεν ωφελούσε.
Το τελευταίο πράγμα που είδα ήταν το γυάλινο μπουκάλι ξαπλωμένο στο έδαφος δίπλα στο κεφάλι μου με την ετικέτα- Βολή στο κεφάλι
Βόγγησα από τον πόνο, καθώς το σώμα μου έχασε τη δύναμή του και η συνείδησή μου κλονίστηκε. Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι ήταν τα λόγια που είπα στον εαυτό μου.
Δεν θα έπινα ποτέ ξανά.
